یک از بندهای اصلی هر قرارداد، بند رفع اختلاف است. معمولا به هنگام عقد قرارداد، این بند جزو بندهایی است که توجه چندانی به آن نمی شود. زیرا فکر می کنیم که اهمیت قرارداد به مبلغ آن، زمان آن و موضوع آن است و در مدت قرارداد چه طولانی باشد چه کوتاه مدت اختلافی پیش نمی آید. اما تجربه نشان داده که قراردادهای عقد شده خالی از اشکال نبوده و طرفین ممکن است برای بدست آوردن منافع بیشتر با تفسیر و برداشت خود از قرارداد، دستاویزهایی برای مانع تراشی در انجام قرارداد بدست آورند. ممکن است این دستاویزها به حق یا نا به حق باشد و ممکن است طرفین در حین عقد قرارداد به آن توجه نکرده باشند و همین موضوعات باعث ایجاد اختلاف شود.
معمولا در بند رفع اختلاف به عبارتی اینچنینی برخورد می کنیم:
کلیهی اختلافاتی که ممکن است در تعبیر و تفسیر و اجرای این توافقنامه پیش آید و از طریق مذاکرات یا مکاتبات به طور دوستانه حداکثر در مدت دو هفته حل و فصل نشود، در صورت عدم توافق از طریق داور مرزی الطرفین حل فصل شود و در غیر آن در مراجع قانونی حل و فصل خواهد گردید.
چنانچه توافق از طریق دوستانه حل و فصل نشود باید قرارداد از طریق داور مرزی الطرفین حل فصل شود. داور مرزی الطرفین شخصی است که دو طرف قرارداد آنرا قبول دارند. در چنین صورتی حتما باید نام و نام خانوادگی آن شخص در قرارداد آورده شود. چنانچه هر دو طرف چنین شخصی را قبول داشته باشند دعوا از طریق ایشان حل و فصل شده و کار به محاکم قضایی و شورای حل اختلاف کشیده نخواهد شد و در هزینه ها و وقت طرفین صرفه جویی می گردد. بنابراین توصیه می شود بجای نوشتن عنوان داور مرزی الطرفین شخص امینی را از ابتدا انتخاب و نام وی در قرارداد آورده شود. در صورتیکه نام شخصی به عنوان داور در قرارداد وجود داشته باشد، شورای حل اختلاف نیز به دعوا رسیدگی نخواهد کرد و دستور به حل اختلاف از طریق داور قرارداد را می دهد. در این صورت رای داور لازم الاجرا بوده و دادگاه و محاکم قضایی در صورت عدم تمکین یکی از طرفین تنها الزام بر اجرای رای داور را پیگیری خواهند کرد.